خدایا سوالی دارم... (نوشته خودم)

دخترک گوشه ای از پیاده رو نشسته بود و به اطرافش خیره نگاه میکرد...ناگهان صدایی توجهش را جلب کرد...سرش را به سمت صاحب صدا چرخاند با مردی روبه رو شد که داشت با بی رحمی تمام پسرکی هم سن و سال خود دخترک را از مغازه بیرون مینداخت و توجهی به خواهش های پسر و التماسش بابت ادامه ی کار در آن مغازه به علت نیاز به حقوقش نمیکرد...پسرک را بیرون هول داد و زمانی که پسر به زمین خورد با تمسخر و نگاهی سرشار از تحقیر به چشمان پسرک خیره شد...پسر چشم های اشکیش را از نگاه مرد دور کرد و از جایش برخواست...به سمت جدول های کنار خیابان رفت و بعد چند لحظه ای که با خود خلوت کرد همانجا مشغول درخواست پول از رهگذران شد...داشت گدایی میکرد ولی هیچ کس حتی نگاهش هم نمیکرد زنی از کنارش میگذشت که از طرز پوشش آن مشخص بود فرد ثروتمندیست پسر گوشه ی پالتوی زن را گرفت و از آن خواهش کرد مقداری پول به او دهد زیرا برای درمان مادر بیمارش نیازمند است اما زن با غضب پالتویش را از دست پسرک کشید و فریاد زد: «دست های کثیفت را به پالتویم زدی...ببین لکه شد...پسره ی نادان» سپس با سرعت از جلوی چشمان به اشک نشسته ی پسرک دور شد   

دخترک که تماشاگر تمام این صحنه ها بود روبه آسمان کرد و گفت:

خداوندا گویی جبرئیل در جمع آوری خاک برای خلق انسان دقت نداشته لجن ها و سنگ هایی هم لابه لای آن خاک ها جمع کرده که حال انسان شده اند...
هر کدام به نوعی...سنگ ها مغروران و دل سنگ هایی هستند که بی توجه از کنار کودک فقیری میگذرند و لجن ها افرادی که عامل فقیر شدن آن کودکند...و خاک انسان های خوب و ساده و یا حتی همان کودک فقیر
میگویند انسان از خاک است و به خاک برمیگردد...خدایا سؤالی دارم انسان هایی که از سنگ و لجن هستند به کجا باز خواهند گشت؟؟؟

کپی کردن داستان بدون اجازه رسمی از نویسنده و ذکر منبع مجاز نمی باشد و در صورت دیدن طبق جرایم رایانه ای با شخص خاطی برخورد می شود.